Het beeld van de treurende moeder, vol emotie en menselijk drama, blijft ons diep raken. De onvoorwaardelijke liefde voor haar kind wordt zo de bron van ondraaglijke pijn.

De beroemde versie van Pergolesi maakt in tegen elkaar schurende tonen de pijn en het verdriet voelbaar. Geselingen worden uitgebeeld, tranen worden hoorbaar. Het hart gaat tekeer in wild bewegende vioolpartijen; de onvermijdelijke acceptatie klinkt in wijdse melodieën. Hoop spreekt uit een bijna feestelijk Amen.
We combineren Pergolesi dit jaar met een vergeten juweeltje van Porpora (die van de film Farinelli!). Zijn ‘Salve Regina’ (de originele versie!) is al net zo virtuoos en indrukwekkend als de aria’s uit die film.

Voor de emotionele balans in dit programma zorgt een Triosonate van Caldara; natuurlijk mag een dromerig én vitaal stuwend concert van Vivaldi niet ontbreken. En het programma begint met …… onze volgende verrassing.